მამიკო ქართულად

მამიკო მოგვითხრობს შეხვედრაზე, რომელიც თითქოს შემთხვევით იწყება, მაგრამ ნელ-ნელა შინაგან აღიარებად იქცევა. ეს არის ისტორია, სადაც სიტყვები ხშირად შეიძლება მოჩვენებითი იყოს, ხოლო სახეები ნამდვილ სიმართლეს ამხელენ. კამერა თითქმის არ შორდება პერსონაჟებს და მაყურებელი იძულებულია დააკვირდეს თვალებს, სუნთქვას, უმცირეს მიმიკას, იმ ჩუმ პაუზებს, სადაც ყველაზე მეტი ითქმის. აქ ამბავი არა მოქმედებით, არამედ მზერებით და ხმაში ჩამალული განცდებით იწერება.

სიუჟეტი მთლიანად ყვითელი ტაქსის სივრცეში ვითარდება, რომელიც JFK აეროპორტიდან მანჰეტენისკენ მიემართება. ჩვეულებრივ, ასეთი მგზავრობა არაფრით გამორჩეულია, მაგრამ ამ ღამეს ავარია გზას ახანგრძლივებს და ორ უცნობს ერთმანეთისთვის დრო უჩნდებათ. მძღოლი კლარკი და მისი მგზავრი, რომელსაც უბრალოდ გოგონას ვეძახით, თავიდან ჩვეულებრივ თემებზე საუბრობენ. ფასი, გადახდის მეთოდი, ქალაქის მოძრაობა. ეს უბრალო დიალოგი თითქოს არაფერს ნიშნავს, მაგრამ სწორედ აქედან იწყება ნამდვილი კავშირი, რომელიც ნელა და შეუმჩნევლად იძენს სიღრმეს.

თანამედროვე სამყაროში ასეთ მგზავრობას სიჩუმე და ტელეფონის ეკრანი ავსებდა, თუმცა ამ ისტორიაში საუბარი არჩევანია. გოგონას ტელეფონი მუდმივად ახსენებს ვიღაცას, ვინც მის ცხოვრებაში მნიშვნელოვან ადგილს იკავებს, მაგრამ ამ შეტყობინებებს სიხარული არ მოაქვს. ეკრანს მიღმა რაღაც მტკივნეული და დამძიმებულია. კლარკი კი თითქოს სხვა ეპოქიდან არის. ანალოგური, პირდაპირი, უხეში სიტყვებით, მაგრამ საოცარი დაკვირვების უნარით. ის უსმენს არა მხოლოდ ნათქვამს, არამედ იმასაც, რაც არ ითქმის.

საუბარი თანდათან იცვლება. ჩნდება შეგრძნება, რომ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს. თითქოს ტაქსი დროისგან და წესებისგან მოწყვეტილ სივრცეში მოძრაობს, სადაც ასაკის, სქესის და ცხოვრების გამოცდილების განსხვავებები დროებით ქრება. ეს არის ადგილი, სადაც არავინ ასამართლებს და არც პასუხების გაცემაა სავალდებულო. მხოლოდ გულწრფელობა, რომელიც ხანდახან მტკივნეულიც არის.

ორ პერსონაჟს შორის ქიმია განსაკუთრებულია, რადგან ისინი თითქმის არ მოძრაობენ. მათი ურთიერთობა მზერებში, უკანა ხედვის სარკეში არეკლილ თვალებში და ხმის ტონში იგრძნობა. კლარკი შეიძლება მკაცრი და ძველმოდური ჩანდეს, მაგრამ მის სიტყვებში სიმართლეა და ადამიანების დანახვის უნარი. გოგონა კი თითქოს სევდიან ფილმ ნუარიდან გამოსულ პერსონაჟს ჰგავს, რომელიც საკუთარ ჩიხშია მოქცეული და გამოსავალს ეძებს. მათი დიალოგი ზოგჯერ პროვოკაციულია, ზოგჯერ ნაზად ირონიული, მაგრამ ყოველთვის გულწრფელი.

ვიზუალურად ფილმი სუნთქავს. ქალაქის შუქები ფანჯრებს მიღმა აბსტრაქციად იქცევა, ჩრდილები და განათება სალონში ცოცხლობს. კადრი არასდროს არის უძრავი, რაც შინაგან მოძრაობას კიდევ უფრო ამძაფრებს. მუსიკა კი ჩუმად, მაგრამ მტკიცედ მიყვება პერსონაჟების ემოციებს და თავიდანვე მიგანიშნებს, რომ ეს მგზავრობა ჩვეულებრივი არ იქნება.

საბოლოოდ, ეს არის ისტორია ორი მარტო დარჩენილი ადამიანის შესახებ, რომლებიც დროებით ერთ სივრცეში აღმოჩნდებიან და ერთმანეთისთვის სარკედ იქცევიან. ფილმი არ გაძლევს მარტივ პასუხებს და არც გთავაზობს იოლ გამოსავალს. ის უბრალოდ გიტოვებს განცდას, რომ ზოგჯერ ყველაზე მნიშვნელოვანი საუბრები სწორედ ასეთ მოულოდნელ ადგილებში იწყება, როგორც ეს ხდება ფილმში Mamiko.