ფრანკენშტეინი ქართულად - Frankenshteini Qartulad (Frankenstein, 2025)

ფრანკენშტეინი მოგვითხრობს ამბავზე, რომლის ატმოსფეროც მკითხველს ჯერ კიდევ პირველივე წინადადებიდან აგრძნობინებს სიღრმეში ჩაკარგულ ტკივილს, ცოდნასა და თავგადასავლების მძაფრ შეგრძნებას. ამ ისტორიის ცენტრში დგას ადამიანი, რომელმაცა თავისი გონების უსაზღვრო ამბიცია სიკვდილის დაძლევის სურვილს დაუპირისპირა და ამ ბრძოლაში აღმოჩნდა ხაფანგში, რომელსაც საკუთარი ხელით შეუქმნა. ვიქტორი, რომელიც ბავშვობიდან ხედავდა ოჯახში არსებულ სიცივეს, დედის დაკარგვით გამოწვეულ სიცარიელეს და მამის მკაცრ, ხშირად ძალადობრივ მიდგომას, თანდათან იაზრებდა, რომ სხეულის მოწყვლადობა მისთვის აუტანლად მძიმე ნიშანი იყო. სწორედ ამიტომ მიიღო გადაწყვეტილება, გაეგო როგორ მუშაობს სიცოცხლის ბირთვი და ეგრძნო ძალა, რომელსაც სხვები უძლურების თვალით უყურებდნენ.

ედინბურგში ჩატარებულმა ექსპერიმენტებმა, რომლებიც აკადემიისთვის მიუღებელი აღმოჩნდა, კიდევ უფრო გააღვივა ვიქტორის შიდა ცეცხლი. მეცნიერება მისთვის მხოლოდ პროფესია არ იყო. ეს იყო გზა ადამიანური ტკივილის დაძლევისკენ, გზა, რომელიც მას საიდუმლო კვლევებისკენ მიაქანებდა. ჰარლანდერის შეთავაზება იმ დროს თითქოს იყო გადარჩენის ბილეთი. უსაზღვრო რესურსები, მიტოვებული კოშკი და სრული თავისუფლება კვლევის გასაგრძელებლად ქმნიდა გარემოს, სადაც ვიქტორმა უკვე საბოლოოდ დაიზრახა, რომ სიკვდილის შეჩერება მხოლოდ დროის საქმე იყო.

ელიზაბეთში პირველად დაინახა ადამიანი, ვინც მის გონებრივ სიმაღლეს არ უშინდებოდა და მას პირდაპირ, მკაფიოდ ესაუბრებოდა. თუმცა, ელიზაბეთის თავისუფალი სული ვიქტორის იმავდროულად პასიურ და ფარულად ეჭვიან ბუნებას ვერ შეეგუა. ელიზაბეთის მხრიდან ტაქტიანი სიმპათია არსებობდა, მაგრამ მისთვის მიუღებელი იყო ვიქტორის მზარდი ობსესია, იმ ექსპერიმენტებთან ერთად რომელსაც ის ატარებდა. და მაინც, ელიზაბეთთან მოკლე დიალოგები, მისი ურყევი სიმტკიცე და მორალური ღირებულებები ერთგვარად ბალანსად იქცა იმ ქაოსში, რომელსაც ვიქტორი საკუთარ თავში ქმნიდა.

ექსპერიმენტმა, რომელსაც ვიქტორი ამდენად ესწრაფოდა, მასში ორ სპექტრს გაააქტიურა. ერთი იყო მეცნიერის, რომელიც მიზანს არ უღალატებდა. მეორე კი ადამიანის, რომელიც ქვეცნობიერად ხვდებოდა, რომ ქმნიდა ისეთ რამეს, რასაც თვითონაც ვერ გაუმკლავდებოდა. სხეულის ნაწილების შეგროვება, ელექტრული ნაკადების გამოთვლა, ქარიშხლის ძალის გამოყენება - ყოველივე ამას ჰქონდა ერთი მიზანი: სიცოცხლის დაბრუნება იქ, სადაც ის აღარ არსებობდა.

როცა არსება პირველად დაიძრა, ვიქტორმა ერთდროულად იგრძნო შიში და აღფრთოვანება. მაგრამ მალევე აღმოჩნდა, რომ მისი ქმნილება მხოლოდ სხეულის აღდგენილი ერთობლიობა არ იყო. არსებაში იღვიძებდა გონება, ემოციები, წყენა, ნდობის მოთხოვნილება. ვიქტორის ძალადობრივმა მიდგომამ, რომელსაც ბავშვობაში მამამისი ახორციელებდა, არსების გულში პირველივე დღიდან დაბადა ტკივილი, რომელიც შემდგომში მრისხანებად გადაიქცა.

არსების რიგგარეშე ძალამ, სწრაფმა შეხორცებამ და გულწრფელმა ინტერესმა სამყაროს მიმართ თითქოს უნდა გაეხარებინა ვიქტორი, მაგრამ ამაში მან დაინახა სიღრმისეული საფრთხე. ვიქტორი უკვე ვერ აკონტროლებდა პროცესს, რომელიც საკუთარი ნებით წამოიწყო. სწორედ ამ დაუძლეველმა შიშმა უბიძგა კოშკის დაწვისკენ, რაც საბოლოოდ ტრაგედიად დასრულდა ორივესთვის.

არსება, რომელიც ბნელ ტყეებში გაიქცა, იწყებს სამყაროს ახალი თვალით დანახვას. მისთვის ყოველი დღე აღმოჩენაა, ყოველი ხმა - ემოციის წყარო. მოხუც ბრმა კაცთან დამყარებული მეგობრობა სწორედ ეს იყო, რადგან ვიქტორმა ვერ შესძლო: თანამგრძნობა, გაგება და ადამიანურობის გაზიარება. მაგრამ ეს სითბო მალევე ჩაქრა, როცა მონადირეები არსებას დაუპირისპირდნენ.

დროთა განმავლობაში არსება ეცნობოდა სამყაროს, ადამიანებს, უსამართლობას, სიყვარულს და შიშს. გაიგო, რომ მისი არსებობა შემთხვევითი არ იყო, მაგრამ ისიც გააცნობიერა, რომ მის შემოქმედს პასუხისმგებლობა არ აუღია. როცა ვიქტორს უილიამისა და ელიზაბეთის ქორწილში შეხვდა, ეს იყო არა მხოლოდ შურისძიება, არამედ სასოწარკვეთილი მოთხოვნა: არ დარჩენილიყო მარტო მარადიულობაში.

არსების მხრიდან ელიზაბეთის მიმართ გამოვლენილი სითბო აჩვენებს, რომ მასში არსებობდა ნამდვილი ადამიანური ბირთვი, რომელსაც მხოლოდ ერთ რამეს სჭირდებოდა – თანაბარი სულის გვერდით დგომა. მაგრამ ტრაგედიისკენ მიმავალ გზაზე ეს შეუძლებელი აღმოჩნდა.

და ბოლოს, როცა ვიქტორი და არსება კვლავ ერთმანეთის წინ დგანან ჩრდილოეთის სიცივეში, ორივესთვის ეს მომენტი ხდება სიმართლის დანახვა. ვიქტორი ხვდება, რომ ქმნილება მისი ნაწილია, ხოლო არსება პირველად აცხადებს, რომ მასში არსებობს forgiveness და ტკივილის მიღმა დარჩენილი ნაზი ადგილი, რომელსაც მამად ქცევა შეუძლია.

ამ ყველაფრის შემდეგ, არსება თავის გზას აგრძელებს, მაგრამ მის გულში ყოველთვის დარჩება ის, რაც ერთ დროს ვიქტორმა ასწავლა – სითბოსა და სინათლისკენ სწრაფვა, ოღონდ საკუთარი პირობით. სწორედ ამ გზაზე ახსენებს იგი ბოლოს ერთხელ თავის შემოქმედს Frankenshteini-ს